Zawsze błędy są możliwe i często łatwe do wyeliminowania, przede wszystkim te techniczne. Selekcja poprawnej ekspozycji, odpowiedniego doboru przysłony i wydrążenia punktu ostrzenia można się nauczyć i często nie sprawia większych problemów tzn, w przypadku, gdy opanujemy te aspekty, to na zawsze. Z kompozycją jest o wiele trudniej , ponieważ poza mniej czy bardziej kującymi w oczy błędami często pojawiają się momenty, gdy stoimy przed ważnym i trudnym wyborem wyłącznie pozytywnych możliwości. Objawia się to najczęściej tym, że stajemy przed wyborem, która z tych propozycji jest bardzo dobra.

Tutaj mamy jeden element główny oraz znaczną ilość negatywnej przestrzeni. Możliwości jest sporo, z czego najpopularniejsze i najbardziej oczywiste przedstawione są poniżej:

To sytuacja, gdy pasuje zarówno pozioma oraz pionowa kompozycja – a zawsze powinniśmy wziąć pod uwagę, która orientacja będzie w danym momencie wyciągająca i ciekawsza. Kadr pionowy z motywem na dole to podobny, równie często spotykany wariant. Nieco mocniejszy, nieco bardziej wyrazisty, ale też na tyle ograny, że traci wiele ze swojej mocy.

Jeden z klasycznych metod rozlokowania przestrzeni w ujęciach pejzażowych to kompozycja blisko-daleko. Charakteryzuje się ona na bazowaniu planu kadru na dwóch elementach tj. wyrazistym motywie rozlokowanym blisko oraz ogromnym obiekcie znajdującym się w tle. Odszukanie takich elementów w kompozycji to często bardzo trudne zadanie na tyle, że gdy się komuś uda – wykonuje zdjęcie od razu, nie ropzmyślając, czy można z nim coś zrobić. Ważną decyzją, jaką ma do rozważenia fotograf, jest zrozumienie, jak duże mają być te 2 obiekty względem siebie. Mimo, że wydaję się to dziwne , to powiększenie tego co niewielkie, a zmniejszenie tego co duże nie jest tutaj ogromnym problemem. Pod warunkiem, że mały obiekt jest blisko, a duży daleko. Im bliżej się znajdujemy, tym więcej obszaru w kadrze zajmie bliższy element, a więc pozornie rośnie. Lecz co z dalszym? Z pewnością bez bez zmian, ponieważ ten metr czy dwa nie zrobią różnicy przy dystansach rzędu setek metrów.

Dużym problemem jaki stanie nam na drodze to głębia ostrości. Powszechnie słyszane są głosy, że ultra szerokie obiektywy mają zawsze ogromną głębie ostrości. Z pewnością, ale nie w takiej sytuacji , nie gdy od najbliższego istotnego elementu dzieli nas kilkadziesiąt centymetrów. Niezbędne w takim przypadku jest mocne przymykanie przysłony, a i wówczas często głębia ostrości okazuje się zaledwie dostateczna.